Zapraszamy do zapoznania się z efektami projektu Świadkowie Pokoju!
Po długiej i wytężonej pracy, spotkaniach, badaniach w archiwach, zbieraniu danych, wielu lekturach, powstał szereg multimedialnych prezentacji oraz zbiór tekstów a nawet scenariuszy do zajęć w szkole.
W Zachodniej Europie początki rycerstwa sięgają czasów wczesnego średniowieczna. Był to stan o ściśle określonych prawach i obowiązkach. Pierwotnie rycerzem mógł być nazwany każdy konny wojownik, lecz od około XI wieku nazwę tę mógł nosić tylko wojownik pasowany na rycerza. By mogło to nastąpić wojownik musiał od 15-tego roku życia służyć jako giermek u boku pasowanego rycerza i zaprawiać się do wojennego rzemiosła. Po złożeniu dowodów męstwa oraz uzyskania odpowiedniego wykształcenia (władania bronią, jazdy konnej, obyczajów, śpiewu i poezji), pasowano giermka na rycerza. Do aktu pasowania na rycerza wojownik przygotowywał się przez spowiedź, a cała ceremonia odbywała się w trakcie mszy świętej, po której wojownik składał przysięgę wierności Kościołowi, przestrzegania czci niewieściej, bronienia wdów i sierot. Następnie z rąk panującego otrzymywał pas rycerski i złote ostrogi. Z aktem pasowania na rycerza wiązało się nadanie ziemskie, dzięki czemu obdarowany dobrami rycerskimi (beneficjum), popadał w zależność lenną od nadawcy, stając się jego wasalem. Panujący pasował młodych rycerzy zwykle po ukończeniu przez nich 21-ego roku życia, chociaż w razie wyjątkowych zasług, stać to się mogło wcześniej.
« Wszystkie aktualności