Wiemy, że ks. Jan Kaczkowski lubi prowokować, uwielbia łamać konwencje. Można by więc ułożyć tę laudację z samych jego błyskotliwych powiedzonek, czasem okraszonych słowami mało parlamentarnymi, a jeszcze mniej kościelnymi. Ale ja chciałbym o nim powiedzieć inaczej – zupełnie poważnie. On sam – też całkowicie poważnie – mówi o sobie, że jest onkocelebrytą. Świadomie wykorzystuje bowiem fakt zainteresowania innych ludzi niezwykłą historią księdza-dyrektora hospicjum, który sam zachorował na nieuleczalną chorobę, do publicznego prezentowania – gdzie tylko się da – swojej opowieści.

Jest to opowieść o nim samym, ale przede wszystkim o życiu i śmierci, o dobru i złu, o Bogu i człowieku. Ks. Jan ma niezwykły dar prostego, przejmującego mówienia o sprawach ostatecznych. Umie mówić w taki sposób, że nawet Tomasz Lis w telewizyjnym studiu bardzo uważnie słucha i komentuje: „To niesamowite, co Ksiądz mówi”. Niepowtarzalny jest jego unikalny, lekki i przejmujący styl, w jakim dotyka spraw najważniejszych: sensu choroby, życia, śmierci – także swojej choroby, swojego życia, swojej śmierci. Jest jednak dużo więcej niż onkocelebrytą. Jest wspaniałym, mądrym człowiekiem; głęboko wierzącym chrześcijaninem; gorliwym i oddanym ludziom kapłanem.

Poznałem ks. Jana w maju 2011 r. Potrzebowaliśmy wtedy księdza od hospicjum do organizowanej przez Laboratorium „Więzi” dyskusji. Wszyscy znajomi nie mogli wziąć udziału, trafiłem więc do nieznajomego... Od razu wydał mi się dobrym materiałem na świętego. Bo to człowiek wyraźnie mierzący się z ograniczeniami swego organizmu –kulejący, niedowidzący, lekko sepleniący – a zarazem równie wyraźnie mający do powiedzenia w rewelacyjnie świeży sposób coś bardzo istotnego.

Gdy w „Więzi” wczesną jesienią 2012 r. dowiedzieliśmy się o glejaku, który stał się jego kolejnym ograniczeniem, postanowiliśmy, że chcemy zrobić z nim wywiad-rzekę. Nie był jeszcze wtedy onkocelebrytą. I nawet nie dało się przewidzieć, że nim będzie. Wtedy chcieliśmy po prostu zostawić na papierze ślad tego wyjątkowego życiorysu, ślad jego doświadczenia i jego myślenia.

Skromna książeczka Katarzyny Jabłońskiej i ks. Jana Kaczkowskiego "Szału nie ma, jest rak” nieoczekiwanie stała się naszym bestsellerem (w ciągu roku zostało sprzedane kilkanaście tysięcy egzemplarzy). Okazało się, że świadectwo i doświadczenie ks. Kaczkowskiego jest bardzo potrzebne innym ludziom. Także innym mediom.

Jak znam ks. Jana, to pewnie zaraz powie, że to jeszcze nie jego pogrzeb, żeby mówić o nim wyłącznie dobrze. Ale ja nie potrafię myśleć i mówić o nim inaczej niż dobrze i z wdzięcznością.