KIK w stanie wojennym

13 grudnia 2019 tekst: Michal Buczek

„Dwa dni po ogłoszeniu stanu wojennego, tj. 15 grudnia 1981 r. do Klubu przybyli przedstawiciele Wydziału ds. Wyznań Urzędu Stołecznego i wręczyli przedstawicielom Zarządu decyzję o zawieszeniu działalności Klubu – czytamy w „Sprawozdaniu” Zarządu z 1984 roku – Lokal Klubu został opieczętowany, a do bezpośrednich kontaktów z Komisarycznym Zarządcą Klubu Prezydium wyznaczyło Andrzeja Strzeleckiego. Klucze do pomieszczeń klubowych zostały przekazane do Urzędu Stołecznego. Jednocześnie zezwolono, aby dokumentację księgową przenieść z lokalu Klubu do pomieszczeń administracji „Więzi” na ul. Okólnik. Tam załatwiano przez kilka miesięcy wszelkie operacje finansowe, wypłacano pobory, załatwiano urzędową korespondencję z władzami” (Sprawozdanie z działalności KIK w okresie 29 marca 1981 – 1 kwietnia 1984, Archiwum KIK, Walne Zebranie 1984). W okresie zawieszenia Klub otrzymał polecenie zmniejszenia zatrudnienia o 25 procent, a decyzję tę musiał wykonywać Strzelecki. Udało mu się zminimalizować bolesność tej operacji przez zwolnienie osób odchodzących i tak na emeryturę lub pobierających jedynie symboliczne wynagrodzenie.

KIK w stanie wojennym

W momencie ogłoszenia stanu wojennego znaczna grupa członków KIK-u została internowana. Byli wśród nich m.in. Teresa Bogucka, Jerzy Brykczyński, Jan Chomicki, Jan Tomasz Lipski, Małgorzata Łopińska, Tadeusz Mazowiecki, Wojciech Ostrowski, Józef Ruszar, Bogumił Studziński, Zdzisław Szpakowski, Krzysztof Śliwiński, Andrzej Tyszka, Maria Wosiek, Kazimierz Wóycicki, Henryk Wujec, Marek Zieliński. Część z nich zwolniono dość szybko, większość w połowie 1982 r., ale niektórych (np. T. Mazowieckiego) dopiero pod koniec tego roku.

Los KIK-u nie był wyjątkowy, Zawieszone zostały prawie wszystkie Kluby w Polsce, a wielu ich działaczy internowano lub uwięziono. Podobnie potraktowano niemal wszystkie stowarzyszenia, a część z nich rozwiązano. Obawy, by KIK nie podzielił losu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich czy Związku Literatów Polskich, były więc uzasadnione. Stan niepewności trwał do połowy 1983 r., kiedy w przededniu drugiej pielgrzymki Jana Pawła II do Polski władze zezwoliły Klubowi na wznowienie działalności.

Oaza na Kopernika. Klub Inteligencji Katolickiej 1956-1989.
Andrzej Friszke, Biblioteka WIĘZI, Warszawa 1997,
s. 224-225.

« Wszystkie aktualności

Czy chcesz otrzymywać najświeższe informacje o spotkaniach i aktualnych wydarzeniach w Klubie? Zapisz się do internetowego newslettera.

FreshMail.pl